ATEŞİN BAŞINDA BİR TOY

Sabah derse girmeyi canım istemezken hocanın grev kararı ile afyonum patlamıştı.İmzalarımızı attıktan sonra sınıftan bir grup arkadaşımızla kampüsün yakınında bir cafeye gitmiş orada tavla oynuyor,muhabbet ediyor ve eğleniyorduk.Çünkü bizler daha 2. Haftadan sıkılmıştık dersten hep aynı konular aynı muhabbetler mi baymıştı bizi yoksa sınav sonrası edilen vaadler mi?Yarı kafamız karışık takılıyorduk kendi dünyamızda.Her şey sıradanlaşmaya başlamıştı mesela artık cafede ki garsonları tanıyor ilk günkü çekingenliğimiz gibi nereye otursak nasıl sipariş versek derdi yoktu üzerimizde hatta herkesin oturma yeri bile belli olmuştu.Aramızda artık tek sıradışı olan sınıfımıza yeni gelen arkadaşımızdı ancak çok kısa sürede alışmıştık biz ona.Sanki sınıfımıza yeni gelmiş biri değilde ruhlarımızın daha önce toplandığı ortamda görmüş tanışmış gibi tepkisizce kabulleniyordu beynimiz.Bazı psikiyatri hastalarına koyulan teşhisler vardır bunlara şizofreni de denilebilir fakat inanabilirsiniz ruhlarımız...

Aslında ne yazacağımı bilmeyerek başlıyorum ciddi ciddi bilmiyorum.Saçmalayabilirim,size neyin tabirini yapayım bilmiyorum Ve Başlıyorum... Hayatımız başkasının hayatı mıdır acaba başkaları için mi yaşıyoruz?Başkalarının hayatını düşünerek anca Polyannacılık oynarız;bir masalın iyi kalpli,saf ve temiz gerçekte olmayacak kadar iyi bir insan.Sadece masallarda olur kötülüğünüzü düşünen insanlara yaptığınız iyilikle kendilerini sizlere borçlu hissetmeleri.Ve masalların sonundadır sadece iyilerin kazandığı bir dünya:Bir Ütopya... Hiçbir zaman kazanamaz iyiler.İyiler hep kaybeder ve başkalarının mutluluğu ile yetinirler.Her yüzüne güleni iyi zannederler ve çabuk kanarlar,saf kalplerinden kaybederler her zaman.Haklıyken bile haksız dururlar çoğu zaman kendilerini suçlarlar amansızca.Kendileri ile yaşadıkları,yalnız kalınca bulurlar düşünme fırsatı.Bütün iyilikleri niye yaptıklarını,hatalarının nelere bedel olduğunu herkes yanından gidince anlarlar.Sonra avazları çıktığı kadar bağırıp haykır...